Smior

by Maggie Rabatski

An latha fhuair i am fios
gu robh feum oirre aig an taigh    
chaidh a saoghal na mhìreanan,

na bliadhnachan mòra buidhe
air mhuinntireas an Lunnainn
aig teaghlach bha modhail ri chèile,

an taigh àrd eireachdail
bha na thaitneas a chumail an òrdugh,
seòmar beag s?theil dhi fhèin
far nach do thadhal eagal oirre riamh.

A-nist a màthair dol bhuaithe,
claoidhte le na misgearan mhac,
bha cho crosta ’s cho ceannsalach
’s a bha ’n athair a cheana.

Lean i treiseag ri na dòighean
a thog i sa bhaile-mhòr,      
blobhsa snog anns an fhionnairidh,
broidse na lainnir ri h-amhaich.

Ach a dh’aindeoin cho cruaidh ’s a sgùr i
cha tigeadh loinn air an fhàrdaich,
bochdainn is gamhlas is briseadh-dùil
air drùdhadh gu na cnàmhan dheth.

Is na d?theanan buidhe
a chuir i mun doras
mar thogail-inntinn dha màthair,
air am pronnadh
a-rithist is a-rithist
fo bhòtannan daoraich.

A dh’aindeoin an dìchill
cha d’ fhuair nàbaidhean gearan aiste riamh,
ged nach deach mòran seachad orra fhèin.
Theireadh iad gu robh i bàidheil na dòighean,
ach gu robh cruadal air cùl
sgàileadh na sùilean.

Is rinn iad ‘brònag bhochd’ a’ bhaile
de thè bu chòir a moladh
mar ghaisgeach.